Princi William dhe Princi Harry po marshonin solemnisht pas arkivolit të Princeshë Dianës.
Të dy gjendeshin pranë Princit Charles dhe Princit Philip.
“Pse po qajnë për dikë që nuk e kanë njohur kurrë?”, pyeti William – Philip-in. “Ata nuk po qajnë për të”, u përgjigj ai. “Ata po qajnë për ty”.
Princi Harry ishte 12 vjeç ndërsa Princi William ishte 15 vjeç kur nëna e tyre vdiq tragjikisht në një aksident automobilistik më 31 gusht të vitit 1997.
Funerali do të bëhej më 6 shtator.
Por, një javë më parë, familja mbretërore e gjeti veten në një situatë të paprecedentë.
Diana nuk ishte më një anëtare zyrtare e monarkisë.
Për këtë arsye nuk kualifikohej teknikisht për një funeral shtetëror, por në sytë e publikut ajo ishte e tillë.
“Njerëzit kudo, jo vetëm këtu në Britani, i besuan Princeshës Diana”, do të thoshte asokohe kryeministri Tony Blair. “Ata e pëlqyen atë, ata e donin, e konsideronin atë si një prej tyre. Ajo ishte princesha e popullit dhe kështu do të qëndrojë, e do të mbetet përgjithmonë në zemrat dhe kujtimet tona”.
Një komb donte – ndoshta duhej – të vajtonte së bashku.
Kështu Buckingham Palace dhe Downing Street planifikuan një funeral ceremonial.
Një debat u ndez shpejt nëse Princi Harry dhe Princi William duhet të merrnin pjesë në procesionin publik në Westminster Abbey.
Familja mbretërore, në fillim, hezitoi t’i nxirrte dy djemtë e rinj në një qendër të tillë vëmendjeje.
Vëmendja do të ishte diku tjetër.
Ishte një gabim i rrallë në mbretërimin 70-vjeçar të mbretëreshës.
Por ishte një gjë madhore.
Për gati një javë, Mbretëresha Elizabeth II nuk do të thoshte asgjë.
Gjatë Luftës së Dytë Botërore, ajo deklaronte “ruani qetësinë dhe vazhdoni”.
Kur babai i saj vdiq ndërkohë që monarkja ishte 25 vjeç, Elizabeth-a mbeti publikisht e përmbajtur.
Por vendi kishte ndryshuar në dekadat e kaluara dhe nuk donte më që mbretëria të ruante atë buzën e sipërme të ngurtë të famshme britanike.
Pastaj, dyert emocionale u hapën.
Turma njerëzish qanin në rrugë dhe përqafonin njerëz që nuk i njihnin për ngushëllim.
Ata mbushën dhjetëra libra ngushëllimi me mesazhe dhe lanë oqeane me buqeta lulesh në të gjithë pallatet mbretërore, edhe pse askush nuk ishte aty dhe Diana nuk ishte më një anëtare zyrtare e familjes mbretërore.
Familja ende mbretërore gjendej në Balmoral, prona e izoluar skoceze e mbretëreshës, ku u pëlqente të kalonin kohën private dhe ku, dekada më vonë, mbretëresha do të jepte frymën e saj të fundit.
Nëse do të kishte qenë ndonjë familje tjetër, do të kishte qenë një vend i mirë për të qëndruar dhe për të ngushëlluar dy fëmijë që sapo kishin humbur nënën e tyre.
Ditë pas dite, arkivoli i Dianës shtrihej në Pallatin e Saint James – vetëm, siç e shihnin njerëzit.
Dukej një metaforë mizore për mënyrën se si një vajzë e turpshme, e pasigurt, gruaja më e fotografuar në botë, e cila kishte kërkuar të bëhej mbretëreshë e zemrave të tyre, ishte dëbuar nga familja mbretërore dhe përndjekur, ndoshta fjalë për fjalë, deri në vdekje.
“The Guardian” citoi asokohe një shënim anonim të lënë në një buqetë jashtë pallatit, duke përshkruar një pikëllim kompleks të mbushur me dashuri dhe faj.
“E vrava. E godita për vdekje. Ndoqa çdo lëvizje të saj. Nuk e lashë rehat. Sepse i bleva letrat. Lexova tregimet dhe vështroja fotografitë. Ata e bënë këtë për mua. Si mund të jetoj me këtë?”.
Ndërsa ditët kalonin pa një deklaratë apo edhe një paraqitje të shkurtër të mbretëreshës së veshur me të zeza, zemërimi i qytetarëve të saj u rrit.
Ata donin të shihnin pikëllimin që po ndjenin të pasqyrohej te sovrani i tyre.
Gazetat ndoshta e ndezën më tej situatën me titujt e tyre: “Ku është mbretëresha jonë?”, “Na trego se di të kujdesesh”, “Populli juaj po vuan, dilni dhe flisni zonjë”.
Deri në fund të javës, njerëzit që nuk e kishin menduar kurrë më parë po pyesnin hapur nëse Britania kishte nevojë për një monark.
Më në fund, mbretëresha u kthye në Londër për t’i dhënë Dianës lamtumirën e saj.
Largimi i parë nga protokolli erdhi kur makina e saj mbërriti në portat e Pallatit Buckingham.
Në vend që të kalonte, makina ndaloi dhe mbretëresha doli prej saj.
Dalëngadalë, ajo po ecte pranë tufave të luleve dhe përshëndeti turmën – ashpër dhe e sikletosur.
Atë mbrëmje, ajo dha një fjalim drejtpërdrejt në televizion – një tjetër largim nga protokolli për vdekjen e gruas pa asnjë rol zyrtar.
Mbretëresha u shfaq nervoze dhe ndërsa i bënte shpërblesë princeshës, ajo la të kuptohet për zemërimin e publikut për heshtjen dhe stoicizmin e saj.
Të nesërmen, ditën e varrimit, erdhi shkelja më e madhe e protokollit nga të gjithë.
Mbretëresha qëndroi me familjen e saj dhe ndërsa kortezhi i funeralit të Dianës kalonte pranë, ajo përuli kokën.
Nuk ishte një përulje e shpejtë, as e cekët.
Gruaja e mësuar që t’i përulej e gjithë bota, sapo kishte ulur kokën për të nderuar me përulësi princeshën.
Pasazhet e këtij artikulli janë marrë dhe përshtatur nga “The Washington Post”, “BBC”, “The Guardian”, “Vogue”
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
