Në rrugët e Bejrutit, duke pritur përshkallëzimin mes frikës dhe fatalizmit – A po vjen lufta? Cfare ka të re?

Ka mijëra mbështetës të Hezbollahut që u mblodhën në kompleksin Sayyid Al Shuhada për të bërë homazhe ndaj komandantit të lartë Fuad Shukr.

Rreth 100 gazetarë, shumë pak perëndimorë: të gjithë janë duke vëzhguar nga afër. Pasi të jenë marrë lejet, operatorët e shtypit shoqërohen në vendin e përkujtimit. Në distinktiv, fotografia e të ndjerit Sejid Mohsin: preferojnë ta thërrasin kështu, me pseudonimin e betejës, ndërsa Fuad Shukr ishte emri i tij i vërtetë.

Në skenë bie në sy edhe fotografia e komandantit, pranë arkivolit të mbështjellë me flamurin verdhë e gjelbër. Telefonat celularë punojnë me ndërprerje, kompletimi i transmetimeve të drejtpërdrejta është një sfidë.

Refreni i ceremonisë janë parullat e hedhura kundër Izraelit dhe lutjet për të shoqëruar pushimin e të ndjerit. Mosha e pjesëmarrësve është transversale, nga fëmijët tek të moshuarit. Vajtimi duket se mbizotëron mbi zemërimin, të qarat e të rriturve përzihen me klithmat e pandalshme të të vegjëlve.

Këngët anti-izraelite, megjithatë, tradhtojnë një ndjenjë hakmarrjeje ndaj atyre që vranë komandantin e Hezbollahut. Kreu i grupit, Hassan Nasrallah, merr mikrofonin dhe mban fjalimin më të pritur. Mes ndërprerjeve nga turma që e brohoriste, ai premton hakmarrje kundër Izraelit për vrasjen e Shukr dhe një komandant tjetër të Hezbollahut. Ndërkohë, kërcënimet për sulme të reja raketore drejt Libanit vijnë nga Tel Avivi.

Zërat e lagjes

Ditët pas varrimit në Bejrut mbretëron një qetësi e dukshme. Është shumë nxehtë në kryeqytetin libanez. Nisemi drejt lagjes Burj Abu Haider, ku shumica e popullsisë përbëhet nga myslimanë sunitë. Ali, një rrobaqepës 65-vjeçar, është duke pirë kafe turke me një shok para dyqanit të tij. Nuk mund të punojë sepse nuk ka rrymë.

Ai ka një këmbë protetike dhe e pyes nëse ka shërbyer në ushtri. Ai thotë se u plagos në qershor 1982 nga ushtarët e Tel Avivit, gjatë pushtimit izraelit të Bejrutit. Plumbi, thotë ai, e goditi teksa po shkonte në spital për të vizituar nënën dhe motrën e tij: ata ishin në verandën e shtëpisë së tyre kur u plagosën nga një bombardim, sërish nga izraelitët.

Duket se ushtarët e qëlluan Aliun sepse nuk respektonte një postbllok. Kështu ai humbi një këmbë. Mjafton e kaluara e tij, e ndarë ndërkohë që kënaqet me një cigare tjetër: ai thotë se nuk e duron dot më luftën. Shumë dhimbje. Dhe shton se i pëlqeu fjalimi i Nasrallahut, se Hezbollahu do të jetë në gjendje t’i japë një përgjigje adekuate Izraelit dhe se të gjithë myslimanët në botë duhet të bashkohen për të shkatërruar shtetin hebre.

Një klient mbërrin dhe i kërkon të rregullojë cepin e pantallonave. Ali nuk mundet, nuk ka energji elektrike. Kur do të kthehet? Askush nuk e di. “Inshallah” është përgjigja më e sigurt dhe në të njëjtën kohë e dorëzuar. Askush nuk e di, as Ömer, një 38-vjeçar pronar i një lokali aty pranë.

Ömer nuk është i shqetësuar për luftën, pjesërisht sepse libanezët janë mësuar me të dhe pjesërisht sepse ai është i bindur se Izraeli nuk do të sulmonte lagjen e tij sepse atje nuk jeton shiitë. “Këtu në Bejrut, çdo lagje është një botë më vete”, thotë ai. “Nëse Izraeli godet, ai synon Hezbollahun, jo ne”. Sipas transmetimit të tij, Dahiya dhe Xhnubi janë vendet e ndjeshme. Ai duket i habitur nga pyetjet, deri në atë pikë sa fillon t’i bëjë vetë, i intriguar. Ai dëshiron të dijë se nga vjen personi që e interviston dhe pse u munduan të arrinin atje. Jeta, për Omerin, vazhdon si çdo ditë.

Të kufizuara

Ecja vazhdon. Por befas para nesh shfaqen dy të rinj. Njëri prej tyre mban një walkie talkie dhe na thotë se nuk është e mundur të vazhdojmë më tej. Ka një xhami, kështu që është një zonë jashtë kufijve. Duke u kthyer, Muhamedi na kalon. Kështu prezantohet ai, por ndoshta nuk është emri i tij i vërtetë. Ai buzëqesh ndërsa flet se është një stilist 56-vjeçar.

Ai, ndryshe nga Ömer, është i lodhur nga lufta. Sipas tij, konflikti nxitet nga interesat e Shteteve të Bashkuara dhe Mbretërisë së Bashkuar: “Ata duhet t’ia lënë Libanin libanezëve”. Pastaj ai largohet.

Dy të moshuar po tymosin nargjile në trotuar. Realisht njëri është 60 vjeç dhe tjetri pak më i vjetër, por lëkura e rrudhur nga dielli i bën të duken më të moshuar. Ata bisedojnë duke mbajtur një sy në dyqanin e tyre ku mund të blini ushqim për shpendët. Kanarinat brenda po cicërin.

Jashtë, fjalimet e tyre ngjiten në sistemet më të larta të botës. Ata ankohen për ndikimin e tepruar të fuqive të mëdha. Më i madhi më pas thërret: “Këtu nuk ka më para, ekonomia po copëtohet, administrata publike nuk ekziston. Faleminderit Zotit që jemi ende gjallë”. Buzëqeshja është e hidhur.

Mes tymrave të nargjileve të tyre, mund të shikosh një grua me flokët e saj të mbështjellë me vello. Kur reja aromatike shpërndahet, bukuria e saj bie në sy e pakundërshtueshme: sy të gjelbër, tipare shumë të holla. Dy fëmijë në krah dhe një i tretë që po rritet barkun e saj. Fustani i kokës, fuchsia dhe bruz si fustani i saj, zbehet në krahasim me buzëqeshjen e saj: “Unë po i çoj fëmijët e mi në kampin veror, si gjithmonë. Asgjë nuk ka ndryshuar këtu, ne vazhdojmë të jetojmë jetën tonë të përditshme”. Ajo largohet paqësisht.

Në lagjen Hezbollah

Sapo mbërrijmë në Sayyid Hadi, një lagje ku prania e Hezbollahut është më e theksuar, e ndalojmë makinën në anë të rrugës. Duhet të lidhemi për lajmet e orës 13:00. Kanë mbetur edhe pak minuta para transmetimit të lajmeve, kur na rrethojnë katër burra.

Njëri prej tyre na detyron befas të fikim kamerën. Ai kërkon dokumentet tona dhe pretendon se leja e shtypit e ditës së mëparshme nuk vlen më, të paktën në zonën e tij. Njëzet minuta që duken si orë, telefonata të vështira për t’u deshifruar dhe së fundi detyrimi për të shkuar në zyrat e Ministrisë së Komunikacioneve.

Duket se është e pamundur të punosh për shtypin në atë lagje. Pra, ne propozojmë të shkojmë në zonë me një shumicë të krishterë, por përkthyesi pretendon se atje është edhe më keq: “Nuk është kështu”. Të paktën për sot.

Ne lëvizim në veri, rreth 35 kilometra nga Bejruti, ku ndodhet kisha Harisa. Në hyrje të qytetit na mirëpresin disa pastiçerë të rinj që punojnë në një laborator aty pranë. Me një siklet të lehtë, të dy na thonë se përditshmëria nuk ka ndryshuar për ta: “A është lufta kundër nesh? Dhe çfarë ka të re? Ne jemi libanezë”. Ndoshta prindërit e tyre mendojnë ndryshe. Ata tundin kokën: jo, as ata. Një zonjë e moshuar që pa kamerat, e intriguar, afrohet duke buzëqeshur. Ajo është e lumtur, na përqafon dhe kur e pyesim për situatën ajo buzëqesh dhe përsërit tri herë: “Salam”. Paqe.

Ajo është një këngëtare.

Ashtu si Fairuz? Kur dëgjon emrin e artistit, ndizet dhe fillon të këndojë një këngë nga një prej zërave më të famshëm të Libanit. Emri i saj është Hiyam Younes. Në një moment të caktuar, ai ndërpret performancën e tij dhe përdor delikatesën e kordave të tij vokale për të recituar një lutje kushtuar Madonës.

Ajo është shumë e përkushtuar. Ai thotë se lutet disa herë në ditë për Libanin dhe për paqen në të gjithë Lindjen e Mesme. Atë natë, premton, do të lutej edhe për mua: “Zoti të bashkoftë me njeriun e zemrës”.

Marrë nga La Repubblica, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.