Dje, pesë persona të tjerë nga streha jonë u ndjenë të sëmurë.
Sëmundjet po përhapen me shpejtësi. Dhe kjo është veçanërisht për shkak të temperaturave shumë të ulëta.
Thuajse nuk ka njeri në Rafah që nuk është i sëmurë, nuk ka ethe, probleme me stomakun ose probleme me frymëmarrjen.
Është e qartë se kjo është për shkak të situatës së qytetit, i cili është shumë i mbipopulluar.
Ka edhe shira intensivë që favorizojnë ndotjen e ujit. Nuk kemi ujë të mjaftueshëm. Uji i ndotur është kudo, dhe kësaj i shtojmë se askush nuk është i shëndetshëm dhe i fortë me antitrupa dhe për këtë arsye sëmuremi menjëherë.
Aty ku jemi refugjatë, tani kemi akses në ujë të rrjedhshëm, por aktualisht është më i keqi në botë.
Ujërat e zeza derdhën në akuifer sepse infrastruktura në Gaza u dëmtua nga bombardimet.
Normalisht ne përdorim ujin e rubinetit vetëm për pastrim dhe larje, por tani është shumë i ndotur edhe për këtë, por nuk kemi zgjidhje tjetër.
Sido që të jetë, edhe kjo nuk mjafton: le të kujtojmë se këtu ka tani 1.8 milionë njerëz, ndërsa qyteti normalisht strehon 200 mijë.
Pra ne kemi akses vetëm një herë në dhjetë ditë dhe duhet ta mbledhim në fuçi dhe më pas ta dozojmë në ditët në vijim.
Kur e mbarojmë e blejmë, dhe na dorëzohet me cisternë.
Uji i pijshëm është një çështje më vete. Zakonisht vjen nga impiantet e shkripëzimit.
Njëri ndodhet në Rafah, tjetri në Egjipt.
Emiratet e Bashkuara Arabe kanë instaluar një impiant shkripëzimi në Egjipt pranë pjesës perëndimore të Rafahut për të shpërndarë ujë për refugjatët.
Këto tarifa duhet të paguhen.
Edhe ky ujë që duhet të jetë i pijshëm, tani është i kontaminuar për shkak të dëmtimit të infrastrukturës nga lufta.
Aktualisht është shkaktari kryesor i infeksioneve.
Vuajmë mungesën e gjithçkaje.
Nuk ka benzinë, nuk ka ushqim, nuk ka ngrohje, nuk ngrohemi dot se nuk kemi energji elektrike.
Këto janë probleme që prekin veçanërisht refugjatët, më shumë se kushdo që jeton në tenda, por nuk kursejnë as qiramarrësit e qytetit.
Ata kanë pritur shumë të tjerë në shtëpitë e tyre dhe për këtë arsye kanë probleme të ngjashme.
Askush nuk është i sigurt sepse po vuajmë edhe mendërisht.
Lajmet e këqija që vijnë çdo ditë na dëshpërojnë gjithnjë e më shumë. Gjendja psikologjike gjithashtu e bën një person më të prekshëm ndaj sëmundjes.
Ne ndjekim lajmet. Të gjithë po ndjekim zhvillimet e kësaj marrëveshjeje të propozuar për të pasur të paktën një muaj pushim në paqe për të shpërqendruar veten dhe për të menduar për gjëra të tjera.
Të gjithë kanë frikë se Hamasi do të thotë jo, sepse kemi ndjenjën se Hamasi nuk i kupton ose nuk i interesojnë vuajtjet e refugjatëve.
Por ne nuk e humbim shpresën se operacioni ushtarak mund të përfundojë me lirimin e të gjithë pengjeve.
Ndaj topi tani është në Kajro, ka ende 24 orë për të ditur se çfarë do të vendosë Hamasi.
Ne jemi të varur nga kjo pritje.
Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
