Kumbara: Vrasja, hakmarrja dhe lufta e përgjakshme e grave mafioze

Ajo ishte një adoleshente tërheqëse, fituese e një konkursi bukurie të mbajtur në Italinë jugore dhe njihej nga të gjithë “Pupetta” (Kukulla e Vogël).

Pupetta u kthye në gruan e ëndrrave për një mafioz të ri si Pasqualone. E kjo jo vetëm për shkak të pamjes së saj.

Vetë, Pupetta lindi në një familje të njohur kriminelësh dhe kishte aftësi shume të mira me mbajtjen e armëve.

Jo shumë kohë pasi Pasqualone u martua me të në 1955, ai u qëllua për vdekje në një shesh qendror të Napolit.

Pupetta, disa muajsh shtatzënë, u zotua se do të merrte hak.

Ajo e ndoqi prej kohësh shefin e krimit që kishte urdhëruar goditjen ndërsa ai doli nga një bar-kafe dhe e qëlloi për vdekje me 29 fishekë.

“Unë vrava për dashuri”, bërtiti ajo më vonë në një seancë gjyqësore.

Akti i saj i hakmarrjes e solli atë në burg për gati një dekadë.

Por, nga ana tjetër e ktheu atë në një heroinë të elitës kriminale të Napolit dhe më gjerë.

Ajo kishte qëndruar pranë burrit të saj deri në vdekje.

Ashtu siç kujton, Barbie Latza Nadeau në librin “Kumbara: Vrasja, hakmarrja dhe lufta e përgjakshme e grave mafioze”, Pupetta u bë e njohur edhe si “Lady Camorra”, një referencë për grupin kriminal.

Pupetta, e cila vdiq dhjetorin e kaluar në moshën 86-vjeçare, mund të jetë ylli, por ajo nuk është e vetmja figurë tërheqëse në këtë libër të shkruar qartë, të hulumtuar me kujdes, që eksploron rolin e grave në një sektor të shoqërisë italiane.

Nadeau vëren se gratë në një grupim si Camorra po bëjnë shumë më shumë përparim duke ngjitur shkallët dhe duke u trajtuar si të barabarta sesa bashkëmoshatarët e tyre që i binden ligjit.

Ato cilësohen si gratë e hekurta.

Ishte, Maria Angela Di Trapani, “përgjegjëse për riorganizimin e të gjithë Cosa Nostra-s siciliane”.

Cristina Pinto, një napolitane me nofkën Nikita, si në atentatorin “Femme Nikita”, organizoi më shumë se një duzinë vrasjesh, përfshirë atë të një djali 11-vjeçar.

Në fund të viteve 1980, Maria Licciardi urdhëroi të vriten 14 rivalë në një hark kohor prej vetëm 48 orësh.

Maria Campagna, një shefe e Cosa Nostra-s, mori masa me burrin e saj që të largoheshin rreth 150 persona.

Oh, të mos harrojmë Anna Adolorata De Matteis Cataldo. Ajo është një magjepsëse. E lindur në Pulia, u bë e njohur si “Anna Morte”.

Ajo kishte djegur trupin e një gruaje të vrarë dhe e kishte hedhur poshtë një cisternë.

Për më tepër, ajo u sigurua që vajza 2-vjeçare e gruas të vritej.

Ky nuk është libri i parë mbi thelbin e jetës italiane për Nadeau-n, një gazetare amerikane që ka punuar në Romë për çerekshekullin e fundit.

Temat e saj të kaluara përfshinin sprovat e grave nigeriane që ranë pre e trafikantëve të seksit.

Ky nuk është gjithashtu libri i parë i shkruar ndonjëherë për gratë italiane, siç e pranon Nadeau.

Në hulumtimin e saj ajo kishte shqetësime për sigurinë, por nuk e bën të qartë nëse ishte ndonjëherë në rrezik.

Proza e saj është e drejtpërdrejtë, me një ironi fine, si ajo kur i pafati Pasqualone merret me një djalë të ri që la një grua shtatzënë dhe më pas nuk pranoi të martohej me të.

“Pasqualone i tha atij se kishte rreth 100 mijë dollarë që i riu mund t’i zgjidhte se si t’i shpenzonte: në dasmën e tij ose në funeralin e tij”.

Kjo ishte një ofertë që shoku nuk mund ta refuzonte.

Është e dobishme të theksohet se është mafia e Jugut dhe Veriut.

Nadeau përdor shkronjën M në kapitale për t’iu referuar vetëm asaj siciliane.

Mafia, me shkronja të vogla, përshkruan grupimet e tjera të krimit.

I madh apo i vogël, ka gjëra që duhet dhe nuk duhet të bëjnë çdo mafioz, mashkull apo grua.

Për shembull, nëse një kazan me acid është afër, largohuni sa më shpejt.

Banjat me acid janë një teknikë e preferuar për t’u siguruar që trupat të mos gjenden.

Joshja në shtrat e gruas së një mafioz që është në përplasje mund të jetë jashtëzakonisht e keqe për shëndetin e dikujt.

Homoseksualiteti nuk është një lëvizje e mençur karriere nëse dikush kapet në flagrancë.

Pastaj përsëri, me mafiozët duhet të mbani mend këtë: një puthje nuk është thjesht një puthje.

“Në Sicili, një puthje në buzë është një sinjal se marrësi do të vritet”, shkruan Nadeu.

“Një puthje në faqe në Napoli është një shenjë respekti të fituar, dhe në Pulia, një puthje e unazës është një shenjë nënshtrimi në përputhje me kardinalët dhe peshkopët që puthin unazën e një Pape”.

Po kështu kuptohet se, me gjithë dominimin e meshkujve në galaktikën e mafies italiane, gratë po shfaqen si një forcë për t’u llogaritur.

Ndër të tjera, thotë autori, ata priren të jenë më të arsimuar se burrat dhe më të botës.

Kjo nuk është një konsideratë e vogël në një kohë kur vrasja nuk duket një taktikë biznesi aq e vlerësuar sa dikur.

Një gjykatës i tha Nadeau-t se një “brez i ri vajzash me arsim të lartë” po “merr një rol më aktiv në trafikun e drogës, si kontabiliste dhe ndonjëherë edhe si tregtare.

Duke qenë të shkolluar jashtë vendit, ata shpesh janë më të zgjuara në teknologji dhe të ndërgjegjshme kulturalisht, që do të thotë se mund të ndihmojnë grupet kriminale të strategjizojnë në një nivel më global.

Megjithatë, e tyre është një botë e mbushur me trogloditë.

Në vitet 1950, Pupetta ishte një personazh i shquar, gjë që pa dyshim është arsyeja pse rrëfimi i kthehet asaj përsëri dhe përsëri.

E intervistuar nga Nadeau disa herë përgjatë bregut në jug të Napolit, ajo është kumbara e titullit të librit, kopertina e tregon atë në ditën e saj të dasmës, e rrethuar nga burra me vrima plumbash të mbivendosura në ballë.

E tillë është jeta.

Me kalimin e kohës, ajo u akuzua për vrasje të tjera dhe kaloi disa vite të tjera në burg.

Kur ajo vdiq, ishte lajmi i faqes së parë në Itali.

Deri atëherë, jeta e saj ishte kronike në disa filma, një prej tyre ishte një prodhim televiziv i vitit 1982 i quajtur “Il Caso Pupetta Maresca”, ose “Rasti Pupetta Maresca”.

Ajo u luajt nga Alessandra Mussolini, një mbesë e liderit fashist Benito Mussolini.

Pupetta shkoi në gjykatë për të bllokuar transmetimin e atij filmi.

Ajo argumentoi me sukses, se portretizimi nga një Musolini ishte “një fyerje për nderin e saj”.

Marrë nga “New York Times”, përshtatur për Albanian Post 

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.